KIŞIN GÖRÜNMEZ GÜZELLİĞİ
Herkese keyifli haftalar dilerim. Bu haftaki konumuzu çok sevdiğim bir arkadaşım belirledi. Ben yazı seviyorum o kışı. Ama anladığınız üzere burada bahsedilen kış aslında bir metafordur. Yani melankolik olmanın da kendine göre bir hazzı var, gerekliliği var. Biz o gerekliliği deşeceğiz işte. Çünkü insan zihni ve kalbi öyle bir algoritmaya sahip ki..
anlaşılması bu kadar karmaşık bir yapıyı tek bir mevsimle özetlemek yanlış belki de. Çünkü doğayla iç içe yaşadığımız bu evrende doğanın şeklini almış olmamız kaçınılmaz bana göre. Bu yüzden dört mevsim olmalı insan. Dört mevsim olduğunu unutmadan yaşamalı. Çünkü geçişlerin olması duygular arasındaki farklılıkları yumuşatır. Bazen üzgün olabiliriz bazen de mutlu. Yani gülmek kadar ağlamanın da varlığını kabul etmek lazım. Ve her şeyden önce kendimizle olan iletişimimizi, şefkatimizi kaybetmemek için önemli bir aracı. Kötü anların geçeceğini bilmek. Kışın sonu bahardır diyebilmek.. Baharın da geleceğini bilmek. Ve yaşanan kıştan alınan derslerin büyük kapılar açacağına ve tecrübeler yaşattığına inanmak. Aslında hepsinin temeli bakış açısı. Bunu görebilmenizi istiyorum. Yağmur yağdığı bir gün şemsiyesiz dışarı çıkmanızı ve ıslansanız bile er ya da geç kuruyacağınızı görmenizi istiyorum.
Kışın görünmez güzelliğini görebilmeniz dileğiyle.
Karda dans etmeyi unutmayın
